Ook deze ochtend gaan we super vroeg op, behalve moeder Jachthaven wiens knie rust gegund moet worden. Carlos de bird watcher staat om zes uur bij Casa Borbon met verrekijkers, koffie en sandwiches. We lopen via de Camino Nacional ook bekend als Camino Real of de Camino de los Indios, het dorp uit. In het verleden was het niet gemakkelijk om deze route te reizen, maar werd het een verplichte weg tussen het westen en het midden van het land. Illustere personages zoals Simón Bolívar, de wijze Caldas en de botanicus Alexánder von Humboldt hadden het doorzettingsvermogen om er overheen te reizen.
Het is een dirt road die over de uitlopers van de Andes loopt en aangezien de weg omhoog loopt is het ideaal om vogels te spotten.
Carlos is een gepassioneerde spotter en zijn enthousiasme slaat over op ons.
Ondanks dat het soms lastig is om de vlugge beesten op de gevoelige plaat vast te leggen zien we toch een aanzienlijk aantal verschillende vogels.
Zo zijn we toch een drie uur aan het lopen en komen we redelijk voldaan weer terug bij de casa. We bedanken Carlos voor de diensten en beloven hem aan te bevelen.
Snel douchen en de laatste spullen pakken want onze laatste binnenlandse vlucht richting Santa Marta gaat om half twee en het is nog dik een uur rijden naar Pereira. Fabian onze taxi chauffeur is precies om klokslag 10:45 bij de Casa waar het reisgezelschap hem opwacht.
Na alles ingepakt te hebben gaan we onderweg en sluiten het avontuur in Salento.
Onderweg wijst Fabian op een reeks uitgebrande gebouwen die van hij die niet genoemd mag worden waren. Pablo Escobar’s invloed blijft aanwezig. Opnieuw rijden we Pereira binnen en het blijft een vreemd gezicht dat de start- en landingsbaan hoog boven de stad uittorent.
We worden afgezet bij de vertrekhal, maar voor we daar arriveren wil Fabian graag betaald worden terwijl we nog rijden. De WHT denkt dat het ritje niet officieel was en om problemen met andere chauffeurs te voorkomen, Fabian dat geld graag niet en plein publiek ontvangt.
Het inchecken gaat voorspoedig en ook de security check is zonder een centje pijn.
We eten nog een snelle lunch op het vliegveld.
Het gele Viva vliegtuig vertrekt op tijd en binnen een uur arriveren we op Santa Martha en is onze laatste binnenlandse vlucht een feit.
Aangezien de chauffeur die ons ophaalt zich al gemeld heeft via whatsapp is er geen vuiltje aan de lucht. De koffers komen redelijk snel en we verlaten het stationsgebouw en gaan op zoek naar Pedro de chauffeur. Pedro heeft ons al snel gevonden en troont ons mee naar zijn taxi. Zodra we het vehikel ontwaren slaat ons de angst om het hart. Allereerst heeft het een formaat van een gekrompen fiat 850, daarnaast missen allerlei elementaire onderdelen en ten laatste past het reisgezelschap daar niet in met bagage. De WHT begint tegen te sputteren maar Pedro zegt dat we ons niet druk moeten maken, het gaat helemaal goed komen.
En warempel de bagage gaat op het dak vastgesnoerd met een touw en met wat proppen past het reisgezelschap er precies in. We gaan op weg en we zijn nog geen km onderweg of de Traveler is er van overtuigd dat z’n laatste uur geslagen is. De auto van Pedro heeft een groot schakel probleem; de koppelingsplaten zijn verdwenen en ook de synchroon ringen hebben het leven gelaten. Dat deze auto überhaupt op de weg mag verschijnen is een gotspe. Pedro geeft aan dat het allemaal prima gaat terwijl hij met een gigantische klap van drie naar 4 schakelt om daarna met gierende versnellingsbak weer richting twee te gaan. Ondertussen begint het aardig door te regenen terwijl we Minca passeren.
Via een bergpas met grondverschuivingen , rotsblokken op de weg en riviertjes regenwater komen we uiteindelijk aan bij Colores del Sierra waar we allerhartelijkst ontvangen worden.
Het is nog een eind lopen richting ons onderkomen want Pedro durft zijn auto niet op de dirt road naar beneden te rijden. Gelukkig zijn er vele bereidwillige handen die de koffers bij de receptie willen droppen.
Het inchecken gaat prima en de kamer is mooi wat onze helletocht al snel doet vergeten.
We maken snel kwartier en gaan vlot aan tafel want het was een lange dag en we willen morgen richting Minca. Oh ja en het is er koud in de Colores del Siërra, zeker na een stevige regenbui.
