We staan vandaag zeer vroeg op want we gaan hiken in de De Cocora-valei (Valle de Cocora ). Het is gelegen in de Centrale Cordillera van het Andesgebergte . “Cocora” was de naam van een Quimbayan -prinses, dochter van het plaatselijke opperhoofd Acaime, en betekent “ster van water” (estrella de agua ). De valei maakt deel uit van het Los Nevados National Natural Park , dat in 1985 door de Colombiaanse regering is opgenomen in het bestaande nationale park. Het is de belangrijkste locatie waar de nationale boom van Colombia, de Quindío-waspalm ( Ceroxylon quindiuense ). Je kan de valei niet zo maar bereiken daarvoor moet je of een taxi, bus of, zeer gewild, per Willy jeep.
Natuurlijk gaat het reisgezelschap voor het laatste en is daarom al zo vroeg op de been. Moeder Jachthaven heeft de dag van te voren al uitgevonden, dat de eerste Willy’s om half zeven vertrekken, dus loopt de WHT als een zombie tegen de buiten categorie weg omhoog richting het centrale plein. Daar aangekomen, worden er 4 maal een retour gekocht bij de dame die alle Willy chauffeurs aanstuurt.
Ze geeft aan dat we moeten wachten tot er voldoende passagiers zijn om te vertrekken; dat zijn er zo’n tien want je verbaast je hoeveel passagiers er in een Willy gaan. Nou dat kan nog even duren want de gemiddelde Backpacker gaat laat naar bed en is niet echt matineus. Het loopt al tegen zevenen als er zich langzamerhand een serieus aantal passagiers begint te vormen. Het ongeduld van het reisgezelschap begint toe te nemen, als dan eindelijk het vertreksein wordt gehesen. De Traveler nestelt zich achter de chauffeur en naast hem en tegenover hem worden nog vijf mede-passagiers geplaatst.
Op de treeplank achterop staan de dames van het reisgezelschap, moeder Jachthaven had dat bedisseld met de opper caissière.
De Willy, een originele uit 1968, is van het type dubbel clutch, dus iedere keer dat er geschakeld moet worden denkt de WHT dat de motor het niet redt maar dat valt erg mee. De rit duurt ongeveer een half uur en in de tussentijd wisselt het gezelschap reiswetenswaardigheden uit. Natuurlijk zitten er een nederlandse backpackster tussen die na Peru nu Colombia bereist. Ondertussen hebben de dames van het reisgezelschap het best wel fris in de ochtendlucht buiten op de treeplank.
Desalniettemin genieten ze met volle teugen van de rit. Na een rustig ritje, behoudens wat oponthoud door koeien op de weg, arriveren we op de plek van bestemming en stappen we uit.
In de verkenning van de hike route hebben we gezien dat het handiger is om tegen de klok in te lopen daar dat maar een heftige klim heeft en voor de rest een geleidelijke daling richting einde.
Daar kiezen we voor en gaan door het blauwe hek en dalen de route af.
Het landschap varieert ongelofelijk, eerst lopen we in een soort polder, het had net zogoed in Nederland kunnen zijn,
maar naarmate we stijgen veranderd de vegetatie en de grondstructuur tot we volledig in het oerwoud zijn en aan het klauteren en klimmen zijn. Via wankele hangbruggen, waar maar een persoon per passage op mag, kruisen we de rivier.
Veel misstappen kunnen we ons niet permitteren want het is op sommige plekken behoorlijk smal en levensgevaarlijk diep. Het zweet gutst de Traveler over zijn lijf en geen draad op zijn lichaam is nog droog. Af en toe nemen we een pauze om van het uitzicht en de omgeving te genieten en dan niet lang daarna gaat het weer verder. Na een heftige lange hike komen we aan bij het Acaime reservaat waar vele kolibries te bewonderen zijn. Natuurlijk moeten hier ook Cop’s voor betaald worden maar daar zit dan wel chocomelk, koffie, thee of soep inbegrepen. De soep is niet te eten want dat blijkt suikerwater te zijn dus gaan we voor de chocomelk en koffie.
Na een tijdje de fauna bewonderd te hebben, keren we op onze schreden terug tot aan het punt waar de helse klim ingezet gaat worden.
Het is inderdaad super steil en het reisgezelschap heeft het moeilijk; vooral moeder Jachthaven zit aan de limiet maar weet dat boven een weids uitzicht over de Valle de Cocora lonkt. Na meer dan een uur klimmen komen we boven aan waar een finca blijkt te zijn waar je wat te eten en drinken kan bestellen. Rondom de finca zijn er prachtige bloemen waar de kolibries talrijk rondzoemen.
We nemen onze tijd om weer op krachten te komen en dalen dan rustig af de valei in. Natuurlijk stoppen we bij het eerste uitzichtpunt wat we tegen komen. Daar groeien de fameuze waspalmen en aangezien dit de Instagram waardige plek is volgens een van de backpackers die we tegenkwamen, maken we selfies, groepsfoto’s en gewoon mooie shots van de valei.
Bij het volgende uitkijkpunt herhalen we het proces van genieten, vastleggen en alle indrukken opzuigen.
Na een intensieve hike komen we aan bij waar we begonnen zijn; de parkeerplaats van de Willy’s. We stappen echter nog niet in de auto maar lopen naar het blauwe hek waar een paar honderd meter naar beneden een restaurant ligt waar we Truchas gaan eten. Het is verrukkelijk, de Traveler kan zich niet heugen zulke lekkere gebakken forel te hebben gegeten.
Voldaan lopen we van het restaurant naar boven naar de Willy’s waar na het tonen van het retour biljet, we plaats kunnen nemen in de Willy die ons terug brengt.
Een half uur later zijn we weer in Salento en kunnen we ons eindelijk verfrissen in onze mooie casa.
De Traveler neemt zijn rustmoment en pas tegen de avond verzamelt het reisgezelschap zich om te gaan eten. Uiteindelijk eindigen we opnieuw bij Serendipia waar we heerlijk eten.
We sluiten af in de koffie to go en gaan dan richting casa om het bed op te zoeken. Het was een prachtige dag.
