Over Mooie miradors en een plotselinge checkout

Vandaag zijn we relaxed uit de veren want er staat niet veel op het programma, we gaan een korte hike doen vanuit Colores de la Sierra richting een uitkijkpunt en verder op het gemak wat rondlummelen en misschien in de middag nog wat in de omgeving bekijken. Eerst hebben we het standaard ritueel van het ontbijt wat zoals gebruikelijk erg goed is met heerlijke Colombiaanse koffie. Dit keer gaan we in op het verzoek van onze kokkie voor het kiezen van van een Colombiaanse specialiteit; Arepa de Huevo, een soort pannenkoek met daarin een gebakken ei. Heerlijk !

Daarna nemen we plaats bij de rand van het restaurant met uitzicht op de Mac voor vogels waar net nieuwe trossen met banen zijn neergezet. Het trekt veel vogels aan die we proberen vast te leggen.

Na een tijdje besluiten we de paden op te gaan en starten de hike. We krijgen uitleg over de aanleg van een lokale koffieplantage door de tuinman.

Eerst lopen we naar een uitbreiding van het hotel waar prachtige nieuwe appartementen komen met een adembenemend uitzicht. Na e.e.a. besproken te hebben met de bouwvakkers lopen we door richting mirador die zo mogelijk nog mooier uitzicht heeft.

Daarna starten we de officiële hike die in ieder geval weer lekker inspannend is en ons naar de top van de heuvel brengt dwars door het oerwoud. We spotten van alles maar de grote blauwe vlinder is zo beweeglijk dat dat niet lukt.

We dalen weer af en puffen uit in Colores de la Sierra. De koffie smaakt goed als plotsklaps de Traveler zich realiseert dat het zaterdag is. Hij checkt zijn telefoon waar hij een pietsje internet verbinding heeft en tot zijn grote schrik ziet dat ze vandaag moeten uitchecken en dat ze richting Tayrona National Park moeten verhuizen. Totale verbijstering bij de rest van het reisgezelschap niemand is nog ingepakt en heeft zich gerealiseerd dat het wisseldag was. Snel regelt de WHT transport richting de Quetzal Dorado Ecolodge die aan de rand van het Tayrona National Park ligt en geeft aan bij de receptie dat we gaan uitchecken. Binnen het uur zijn we ingepakt en kunnen zelfs nog de gemaakte sandwiches van onze kokkie oppeuzelen.

We wisselen Delfts blauwe klompjes uit met de keukenstaf die ons zo verwend hebben. En nemen afscheid van de eigenaar van Colores de la Sierra. Dit keer geen Pedro als taxichauffeur maar een heus busje die ons twee uur rijden richting kust moet brengen. Ook hier kan de chauffeur helaas niet voor de deur komen dus moeten we opnieuw de koffers de berg op zeulen.

Natuurlijk begint het te onweren en te regenen dus worden we gestimuleerd het inpak proces snel te doen. We vertrekken in de stromende regen en zeggen tegen elkaar dat reizen in de regen niet erg is. We passeren Minca wat er in de regen een beetje troosteloos bij ligt en rijden door richting Santa Marta. Inmiddels is het echt noodweer geworden en zijn de wegen veranderd in serieuze rivieren waarin brommers en voetgangers mee gespoeld worden.

Na een korte stop waarin twee verstekelingen gedropt worden op het busstation van Santa Martha gaat het verder richting Tayrona. Het lijkt wel nacht zo donker is het en als we aankomen bij de Quetzal Dorado Ecolodge is het gestopt met zachtjes regenen, nu zijn alle sluizen open gezet. De chauffeur weet de auto onder een soort afdak te zetten waarna de WHT zo’n 100 treden omhoog moet lopen om bij de receptie uit te komen. Het is alsof hij tegen een waterval omhoog moet lopen en hij beseft nu hoe de zalmen in Canada zich voelen als ze omhoog gaan in de rivier. In de tussen tijd heeft Pepi ook de auto verlaten en spoedt zich achter de WHT omhoog richting receptie. Daar treft ze de Traveler aan die net te horen heeft gekregen dat het inchecken later zal gebeuren. We krijgen de sleutels en een welkom drankje, inmiddels heeft Million Dollar Babe met zo’n beetje alle bagage de receptie gehaald en zijgt neer wegens tekort aan adem. We zijn drijfnat en de Traveler vraagt zich af waar Moeder Jachthaven blijft en net als hij wil checken komt ook zij hijgend boven. MJ heeft haar drinkfles gered want die viel bij het openen van de deur uit het busje en spoelde gelijk richting bushalte langs de Troncal del Caribe. Met gevaar voor eigen leven wist zij het ding te redden maar dat koste wel even tijd.

Nadat alle emoties bedaard zijn blijkt dat we in een prachtig resort terecht zijn gekomen. We hebben ieder ons eigen cunucu huisje voorzien van hemelbed en een heerlijke douche.

Het uitzicht vanaf de lounge en dining area op Tayrona is spectaculair.

Gelukkig is er happy hour en daar maken we graag gebruik van we scoren wat cocktails en maken ons op voor een prachtig diner.

Morgen hiken in Tayrona National Park.