Tayrona national parc

We hebben de wekker op vroeg gezet want vandaag gaan we hiken door het Tayrona park.

Het Tayrona National Natural Park ( Spaans : Parque Nacional Natural Tayrona ) is een beschermd gebied in de Colombiaanse noordelijke Caribische regio en valt onder de jurisdictie van de stad Santa Marta. Het park heeft een biodiversiteit die endemisch is in het gebied van de Sierra Nevada de Santa Marta -bergketen, met een verscheidenheid aan klimaten en geografie die varieert van droog zeeniveau tot 900 meter boven zeeniveau. Het park beslaat ongeveer 30 vierkante kilometer aan zeegebied in de Caribische zeeen ongeveer 150 vierkante kilometer land. Het doorkruist ook verschillende rivieren, zoals de rivier de Piedras, Cañaveral, Santa Rosa, La Boquita, Cinto en andere watertakken, waaronder de kreken van Rodríguez en Gairaca. Een bord in het park wijst erop dat dit gebied de laatste plaats ter wereld is waar de bedreigde tamarin van katoen nog steeds voorkomt. Er zijn ongeveer 108 soorten zoogdieren en 300 soorten vogels. De Mantled Howler , de oncilla , herten en meer dan 70 soorten vleermuizen behoren tot de typische bewoners van het park. De 300 soorten vogels van het park zijn o.a. de montane eenzame adelaar , de militaire ara , de klauwier met zwarte rug , de witbuikmiervogel en de lansstaartmanakin . Er zijn ook ongeveer 31 soorten reptielen, 15 soorten amfibieën, 202 soorten sponzen , 471 soorten schaaldieren , 96 soorten ringwormen , 700 soorten weekdieren, 110 soorten koralen en 401 soorten zee- en riviervissen. Er zijn meer dan 350 algen en meer dan 770 soorten planten. Het is een van de drie nationale parken in de Colombiaanse Caraïben met koraalriffen op zijn grondgebied, de andere twee zijn Old Providence McBean Lagoon en Rosario en San Bernardo Corals Er is archeologisch bewijs van oude menselijke nederzettingen in het gebied van het park tot de 16e eeuw.

Kortom de Wormholetraveler heeft er zin in, na het redelijk vroege heerlijke ontbijt dalen we af naar de poort van de ecolodge en beginnen te lopen richting de toegangspoort van het Tayrona park.

Dat is gelegen op 2 km afstand dus zou in 20 minuten bereikt moeten worden. Het worden het er 30 minuten omdat we langs de Troncal del Caribe lopen. De vrachtauto treinen rijden je de vouwen uit de broek en er is niet veel ruimte om weg te springen. Tevens moet er een brug genomen worden waar je gewoon op de rijweg moet lopen met gevaar voor eigen leven.

Uiteindelijk komen we aan bij de entree waar inmiddels al een huge rij gevormd is.

We worden opgevangen door een assistent die je in rap Spaans verkondigen wat er te doen is en wat je moet betalen. Kortom we gaan als makke schapen in de rij staan en we hebben geen notie wat we moeten doen. Al wachtend in de rij leren we dat onze rugzakken gecheckt worden en dat we toegang moeten betalen na inzage in onze paspoorten. Moeder Jachthaven komt er al snel achter dat er maar één persoon met de paspoorten hoeft te komen dus regelt ze met een andere Nederlander dat ze gezamenlijk optrekken. Dat scheelt een jas en zeker een half uur wachten en precies na een uur kunnen we onze toegangsbandjes omdoen en richting bus gaan die ons naar het begin van de hike brengt. Dachten we…We zetten twee stappen en de commissaris van wanorde blaast op zijn fluit, er ontbreekt nog een bandje; wat blijkt we moeten ook nog een dagverzekering afsluiten bij de plaatselijke Leen Keijzerwaard. We krijgen een lichtblauw bandje en in combinatie met het groene bandje mogen we de bus in die ons brengt naar het begin van de hike.

Daar aangekomen blijkt dat we niet alleen zijn en in grote rijen het park binnen lopen. Het is zondag en voor de Colombianen het moment om gezamenlijk naar het mooiste strand Piscina te gaan.

De WHT ergert zich groen en geel, want het net alsof je in een groep kwetterende parkieten loopt. Geen beest te zien of te horen en natuurlijk moet er op de meest onzinnige plekken selfies gemaakt worden. We proberen zo goed en zo kwaad er toch van te genieten en laten vooral de kwetteraars passeren want die lopen in straf tempo, drank en eten zeulend, recht op hun doel af, het strand.

Langzamerhand begint het rustig te worden en op een gegeven moment zijn zelfs de brulapen goed te horen, dan uit het niets begint het te ritselen in de boom toppen en spotten we de eerste apen. Deze zijn klaarblijkelijk gewend aan toeristen want ze benaderen ons tot op korte afstand en sommige blijven in chill mode op een tak liggen.

We lopen verder en het landschap verandert van regenwoud in een soort tropisch duinlandschap om daarna weer te veranderen in mangrove vegetatie. Het is loeiheet en ondanks dat we redelijk gewend zijn aan het opereren in temperaturen van boven de 30 C met 99% luchtvochtigheid is het vandaag wel extreem.

De Traveler is dan ook best blij als ze bij het ranger-station arriveren waar ook gekampeerd kan worden en de medische postnis en er een heuse uitspanning is waar de WHT een blik cola in een nano seconde laat verdampen.

Het reisgezelschap besluit te splitsen want Pepi, die gewend is 1000 km trails te lopen en MB bewegen zich sneller voort dan Moeder Jachthaven die het lastiger heeft. We spreken af elkaar bij Piscina te zien en vandaar kijken we wel verder. Voort gaat het en de zwermen Colombianen neemt af. De passages worden lastiger, vooral modderiger en natter.

We scoren een Morpho, een hagedis met blauwe staart, een blauwe krab in een holletje en een roofvogel die heel gemeen naar de WHT staat te kijken.

Verder zo nu en dan een aap die hoog in de boom probeert op de Traveler te poepen en gelukkig nog niet zuiver richt. We komen op Piscina aan en Moeder Jachthaven duikt gelijk de zee in om daar niet meer uit te komen. De Traveler neemt plaats op een krukje en speelt bay watch.

Na een tijdje besluiten we weer terug te gaan want MB en Pepi zijn lost in action. Zij waren zwemmen op een ander strand en dachten dat dat Piscina was en aangezien internet en telefoon niet werken in het park kunnen we elkaar niet traceren.

De WHT en Moeder Jachthaven maken een pitstop bij het ranger-station en lopen daarna weer terug richting het begin van het park.

Tegen schemer weten we de uitgang te bereiken en hebben geluk we kunnen gelijk mee met het busje en de aansluitende bus richting quetzal dorado ecolodge.

Bij het uitstappen betalen we de chauffeur 2000 cop en gaan ons verfrissen ons cunucu huisje. Niet veel later arriveren MB en Pepi die de volledige route hebben gelopen en er behoorlijk doorheen zitten. Gelukkig geeft het happy hour genoeg energie om alle stoere verhalen nog eens de revu te laten passeren en maakt het diner alles goed. Voldaan gaan we richting bed. Morgen verplaatsen we ons naar het strand niet ver hier vandaan.