Natuurlijk moet de zonsopgang bekeken worden in Grootberg lodge maar helaas deze komt niet in de rij van meest spectaculaire.
Na het inclusieve ontbijt laden we de woestijntank weer in en gaan op weg naar Etosha. Na uitgebreid afscheid van het uiterst vriendelijke personeel genomen te hebben rijden we langs de waterhole waar een hele troep Kudu’s ons uitzwaait
waarna Pensionado de woestijntank via een extreem gevaarlijke afdaling weer veilig bij de portier krijgt die toch wel een lichte vorm van respect toont als wij volledig relaxed voorbij rijden. Wat hij niet weet dat Ploffer en MJ de gehele afdaling hun adem hebben ingehouden. Dit keer is de bestemming het Dolomite Resort gelegen op een rots in het westen van Etosha. In de route beschrijving staat dat we een slechte weg te verhapstukken hebben maar het tegendeel is waar. Na eerst nog genoten te hebben van het volledig lege Damaraland met her en der wat mensen en gebouwen,
leidt een mooi geasfalteerde weg ons naar de Galton Gate. Natuurlijk slaan we weer proviant in voor onderweg en vullen we de diesel tank in een stadje wat we onderweg tegen komen.
Gelukkig treffen we een net bevoorraadde supermarkt aan waar water, chips en wijn gescoord kan worden. De WHT dient ook nog als bodyguard voor Ploffer als er via de ATM geld getapt moet worden.
Natuurlijk probeert men ons nog van alles te slijten buiten de winkel maar daar gaan wij niet op in.
De asfaltweg loopt tot aan de Galton Gate in het westen van Etosha.
Bij het binnenrijden van de gate worden we gestopt door een parkwachter die ons eerst verzoekt bij de politie de administratie te doen.
De aanwezige sheriff verzoekt ons een ton aan papieren in te vullen en de nodige NAD aan hen te overhandigen.
Daarna wordt hetzelfde nog eens dunnetjes overgedaan in een ander gebouwtje met opnieuw een bazige tante die de park organisatie vertegenwoordigd.
Uiteindelijk zijn we good to go en hebben we het fel begeerde papiertje wat het reisgezelschap vijf dagen het recht geeft Etosha in en uit te rijden.
Etosha National Park is een nationaal park in het noordwesten van Namibië en een van de grootste nationale parken in Afrika. Het werd in maart 1907 bij verordening 88 door de gouverneur van Duits Zuidwest-Afrika , Friedrich von Lindequist , uitgeroepen tot wildreservaat . Het beslaat een gebied van 22.270 km2 en is vernoemd naar de grote Etosha-pan die zich bijna geheel in het park bevindt. Met een oppervlakte van 4.760 km2 beslaat de Etosha-pan 23% van de totale oppervlakte van het nationale park. De zoutpannen zijn de meest opvallende geologische kenmerken in het nationale park. De belangrijkste depressie beslaat een oppervlakte van ongeveer 5.000 vierkante kilometer en is ongeveer 130 km lang en op sommige plaatsen wel 50 km breed. De hyperzoute omstandigheden van de pan beperken de soorten die permanent in de pan zelf kunnen wonen; er zijn extremofiele micro-organismen aanwezig die de hyperzoute omstandigheden kunnen verdragen. De zoutpan is meestal droog, maar vult zich in de zomer kortstondig met water, wanneer het vooral pelikanen en flamingo’s aantrekt. In het droge seizoen is het de wind die over de zoutpan waait, deze neemt het zoute stof op en voert het door het land en over de zuidelijke Atlantische Oceaan . Deze zoutverrijking levert mineralen aan de bodem benedenwinds van de pan waarvan sommige dieren in het wild afhankelijk zijn, hoewel het zoutgehalte ook uitdagingen voor de landbouwactiviteiten met zich meebrengt.
De dolomietenheuvels aan de zuidelijke grens van het park nabij de Andersson-toegangspoort worden Ondundozonananandana genoemd, wat betekent dat de plaats waar jonge jongens die vee hoedden naartoe gingen om nooit meer terug te keren, wat waarschijnlijk een hoge dichtheid aan roofdieren zoals luipaarden in de heuvels impliceert, waardoor de bergen hun Engelse karakter krijgen, Leopard Hills. Dit is de plek waar we na West Etosha heen gaan.
West-Etosha wat onze eerste bestemming is, wordt ook gedomineerd door dolomietheuvels en is de enige plaats in het park waar bergzebra’s voorkomen.
Het Halali-gebied waar het reisgezelschap zal bivakkeren herbergt ook dolomietheuvels in het park, met één heuvel in het kamp en de nabijgelegen Twee Koppies daarbuiten.
Wij zijn nu eindelijk binnen in Etosha en dat betekent niet uit de auto, rij max zestig kilometer per uur en plan je wc stops en fuelstops zorgvuldig.
Ondanks dat het niet extreem ver is moeten we de tijd in de gaten houden; je mag alleen binnen Etosha zijn tussen zonsopgang en zonsondergang. We proberen zoveel mogelijk waterholes aan te doen want dit deel van het park zullen we niet meer bezoeken.
We komen van alles tegen bergzebra’s, giraffen, de zwaarste vliegende vogel ter wereld die ook de nationale vogel van Botswana is de Corey Bustard, springbokken, oryxen, struisvogels, termietenheuvels, gieren en de Moteiro’s Hornbill, bijzonder wat we nu al tegenkomen.
Uiteindelijk arriveren we bij het Dolomite Camp, in de reisbeschrijving staat dat het niet goed toegankelijk is voor slecht ter been zijnde mensen, nou dat klopt. Wij moeten de auto parkeren en na luttele minuten verschijnt er een soort diesel aangedreven golfkar die het reisgezelschap en bagage naar boven transporteert.
De weg is zo steil als de mont Ventoux en gelukkig worden de koffers naar de huisjes gebracht die honderden meters verderop de dolomieten gesitueerd zijn.
Het reisgezelschap heeft de Sun Set gerichte huisjes gekregen en wij kijken uit op de savanne. We mogen tot 22:00 uur buiten zijn daarna is er kans op leeuwen en andere bijtertjes, dus binnen blijven is het devies
De infinity pool is prachtig gelegen, dus daar wordt de rest van de middag doorgebracht. De sun downer is opnieuw spectaculair.
Pensionado fotografeert nog een bergzebra die zich onder het balkon van MJ en de WHT ophoudt. Het dier klost wat rond maar vanaf zijn balkon kan de WHT het beest net niet zien.
Het diner daarentegen wordt opgediend in een soort De Boer tent en stelt enigszins teleur, ja na 15 dagen is het reisgezelschap best verwend met wat het voorgeschoteld krijgt.
Na het diner is het een hele klim in het donker naar het huisje waar we snel onder zeil gaan want morgen gaan we voor dag en dauw beesies spotten.
